Msza św. dziękczynna na Luboniu Wielkim

Przy polowym ołtarzu obok schroniska PTTK na Luboniu Wielkim odprawiona została tradycyjna msza święta, będąca podziękowaniem za ocalenie schroniska przed spaleniem przez nazistów w czasie II wojny światowej. Mimo deszczowej pogody ok. 100 wiernych dotarło do schroniska i wzięło udział w nabożeństwie. Mszę św. odprawili wspólnie ks. kanonik Jan Zając, wieloletni kapelan leśny Ośrodka Rekolekcyjno-Rekreacyjnego na Śnieżnicy, a obecnie rezydent w parafii w Kasince Małej oraz ks. Tadeusz Bogucki, proboszcz parafii Rabki-Zaryte. Okolicznościową homilię wygłosił ks. Zając, który dziękował wytrwałym pielgrzymom za przybycie, mimo deszczowej pogody, nieodpowiedniej dla turystów, ale odpowiedniej dla spragnionej wody przyrody. W kazaniu ks. Jan wspomniał historię budowy schroniska, którą zna z opowiadań ojca i dziadka, którzy to uczestniczyli w uroczystym otwarciu schroniska w 1931 r.

- Dziękuję za piękną tradycję dziękczynienia za uratowanie schroniska, która jest podtrzymywana - mówił. Głos zabrał też prezes Gorczańskiego Oddziału Związku Podhalan w Rabce-Zdroju Witold Zachwieja. Przypomniał on, że schronisko na Luboniu Wielkim ma 91 lat, a rabczański oddział związku 92. - I od niepamiętnych czasów te dwa „staruszki” zawsze się wspierają – żartował. Podziękował duchownym za koncelebrę, wszystkim zaangażowanym w organizację mszy świętej i obecnym za przybycie. Po podziękowaniach złożonych jeszcze przez ks. Boguckiego, obecni zgromadzili się do pamiątkowego zdjęcia.

Tradycyjnie we mszy św. wzięli udział turyści, przyjaciele schroniska i mieszkańcy okolicznych miejscowości – Rabki-Zdroju, Skomielnej Białej, Raby Niżnej, Glisnego czy Tenczyna. W mszy uczestniczyły poczty sztandarowe Związków Podhalan z Rabki-Zdroju i Skomielnej Białej. Msza została odprawiona w intencji pracowników schroniska, PTTK, Związku Podhalan, OSP i wszystkich obecnych. Oprawę nabożeństwa przygotowali członkowie rabczańskiego oddziału Związku Podhalan, a na organach zagrał Wojciech Gracz.

Podczas II wojny światowej niemal wszystkie górskie schroniska zostały spalone przez Niemców. Obiekt na Luboniu Wielkim ocalał dzięki odwadze ówczesnej kierowniczki, Karoliny Kaleciakowej. Kobieta wyszła na powitanie okupantów z niemowlęciem na ręku i butelką wódki. Zbici z tropu Niemcy odstąpili od spalenia schroniska, choć później próbowali je jeszcze zniszczyć pociskiem artyleryjskim wystrzelonym od strony Zarytego. Na szczęście bezskutecznie.